CMFA/myokymie

Hieronder wil ik wat informatie geven over CMFA/myokymie, omdat over dit onderwerp weinig informatie is. In de zomer van 2006 kreeg onze Siep vreemde aanvallen:
1. Zondag 2 juli was het een erg warme dag. Siep liep zeer onrustig door de tuin, waarna ze heel hard op en neer bleef rennen langs het hek bij de buren. Behoorlijk agressief blaffend en heel kwaad op de buurhonden. Wij zeiden nog, wat een stress bij deze hitte, maar ze wist van geen ophouden. Op een bepaald ogenblik wende ze zich af en kwam ze min of meer strompelend op ons af, één voor- en achterpoot verkrampt opgetrokken, haar kop in een onnatuurlijke houding scheef, wankelend, gedesoriënteerd, vreemde blik in de ogen. Ze viel niet om, liet geen urine lopen, geen schuim op de bek en het leek niet alsof ze buiten bewustzijn was. Hoe lang het duurde? Al met al waarschijnlijk geen 5 minuten. Wij schreven het gebeuren toe aan een combinatie van de hitte en stress. Immers ze had zoiets nog nooit eerder gehad.
2. Maandag 7 augustus, er komt een vreemde binnen en Siep wordt erg agressief, heel haar rug staat recht overeind, en ze blaft de man zeer luid en agressief aan. Ze valt hem niet aan maar is bang. Even daarna krijgt Siep weer precies zo’n aanval als hierboven omschreven. Nu schrokken we erg, immers het kon de temperatuur niet zijn. Wel was er weer veel stress geweest.

Wij hebben vroeger thuis een hond gehad met epilepsie en ik was er bijna zeker van dat het dat niet was. Maar wat dan? Daarbij de aanvallen duurde kort, daardoor was het onmogelijk om voor een dierenarts een diagnose te stellen. Ik had geen zin om voor niets naar de dierenarts te gaan. Daarom heb ik zo’n aanval gefilmd, met een filmpje kon de dierenarts veel beter zien wat er gebeurde. Ik vond het wel heel vreemd om met de laptop en hond naar de dierenarts te gaan. Op 13 november 2006 togen wij naar onze “eigen” dierenartspraktijk Ell. En in tegenstelling tot wat ik had gedacht waren ze heel blij met het filmpje. We zijn werkelijk perfect geholpen door de dierenarts, zij dacht dat het ging om een vrij onbekende aandoening; CMFA/myokymie. Zij had contacten met een Belgische arts van de universiteit van Gent, professor van Ham, die zich specialiseert op het gebied van neurologie bij dieren/honden. Zij wilde graag het filmpje aan hem laten zien. Daarna kregen we bericht van de dierenarts dat de diagnose werd bevestigd: CMFA/myokymie. Ook kregen we een wetenschappelijk verslag.
CMFA
Continue spiervezel activiteit in Jack Russell Terriers
Ik weet niet of er copyright op rust, maar omdat er zo weinig info over is heb ik toch besloten om de mij bekende informatie hier te plaatsen. Als iemand meent dat deze informatie van hem of haar is en ik deze niet via deze weg mag verspreiden kunt u contact met mij opnemen, ik zal deze dan verwijderen.
Nadat de diagnose was gesteld heeft er geen behandeling plaats gevonden. Siep heeft nog een tijdje de aanvallen gehad, en naar verloop van tijd werden de aanvallen minder frequent en nu heeft ze al jaren geen aanval meer gehad.

Deze informatie heb ik alleen geplaatst om wat meer info over deze aandoening op internet beschikbaar te stellen. Ga nooit zelf met uw hond dokteren ga naar een goede dierenarts als uw hond wat mankeert.

Deze informatie kreeg de professor in Gent:
Siep, teef, Jack Russel zonder stamboom, geboren op 24-02-2003, heeft zelf één nest van 4 pups gekregen op 24-03-2006
Aanval:
Een aanval duurt ongeveer 5 minuten. Voorafgaand aan een aanval zijn er geen opvallende gedragingen. M.a.w. een aanval kondigt zich niet aan en begint plotseling en eindigt na +/- 5 minuten waarna ze ook snel herstelt. In het begin waren de aanvallen wel vaak na een stressmoment maar de laatste keren begint een aanval ook uit een rustmoment. Na een aanval gaat ze vaak wat drinken. Als er eten beschikbaar is wil ze op dat moment wat hebben.
De aanval uit zich door een ernstige verkramping van de achterpoten, die krampachtig omhoog worden getrokken. De spieren van de achterpoten zijn hard en verkrampt. Waardoor ze wankelend loopt, de rug gekromd, de staart laag en tegen zich aangetrokken, de oren laag. Tijdens de aanvallen blijft ze alert, is niet buiten bewustzijn, laat geen urine lopen, geen schuim op de bek. Ook tijdens een aanval komt ze wanneer ik roep en omdat ik er eigenlijk van overtuigd was dat het geen epilepsie is heb ik haar tijdens een aanval eten aangeboden wat ze dan ook wilt eten. (raar toch? Een hond die zich niet goed voelt en toch eet?) Ook worden de voorpoten iets opgetrokken maar in veel mindere mate als de achterpoten. Ze kijkt zelf naar haar achterkant met een blik; wat gebeurt daar?
Frequentie van aanvallen:
2 juli heeft ze haar eerste aanval gekregen. (ruim 3 maanden na dracht) Het was een zeer hete dag en ze had zich erg druk gemaakt vandaar dat wij in eerste instantie dachten dat het veroorzaakt werd door de combinatie van stress en hitte. Een maand later weer een aanval en sindsdien heeft ze maximaal 1 aanval per week tot 1 maal per 2 weken.
Achtergrond informatie en karakter:
Siep heeft tot op heden geen ziektes of aandoeningen gehad. Is normaal gevaccineerd en onder controle van de dierenarts. Eén nestje, geen plannen voor vervolg. Van dit nest is één teefje bij ons in huis gebleven. De omgang is normaal, soms wat hiërarchie “gevechtjes” maar geen ernstige problemen onderling. Heeft gehoorzaamheids en behendigheidstraining gehad. Siep is over het algemeen een rustige, evenwichtige hond. Met als uitzondering: Na haar eerste 2½ jaar kreeg één van de honden van de buren (3 grote schapendoezen/ bobtails) een nest. Sinds die tijd reageert Siep erg agressief naar deze honden.
Sinds Siep in maart zelf een nest heeft gehad is ze is veel waakzamer en allerter dan voorheen. Ook wordt ze wat banger en daardoor agressiever naar vreemden (honden en mensen). Met agressief, bedoel ik dat de haren recht overeind staan en luid blaffen, ze heeft nooit mensen of dieren aangevallen. Maar als ze ergens bang van is, of schrikt of het is vreemd, dan blaffend wegrennen. Maar in z’n algemeenheid is het de laatste tijd weer een rustige hond.
Nog één opmerking; sinds een tijd ( half jaar?) vind ze het niet meer prettig als ik aan haar achterpoten/ achterhand kom. In sommige gevallen loopt ze dan zelfs van me weg.

Voor de goede orde; Siep is intussen helemaal hersteld en “alive and kicking”