Weg weg, dan maar naar Pai. Typisch geval van pech of weg?

In oktober 2009 hebben we een paar dagen wat rond gereisd in noordwest Thailand. Lampang is onze uitvalsbasis, mijn vader woont daar met zijn Thaise echtgenote en wij zijn soms in de gelegenheid hen te bezoeken en dan ook nog wat tripjes te ondernemen. De reis zou een paar dagen in beslag nemen en in het kort zou de geplande route zijn: Lampang, Tak, Mae Sot-Wa Le-Mae Sot-Mae Sariang en dan via Chiang Mai weer terug naar Lampang. Vandaag schrijf ik over het stuk vanaf Mae Sariang en de ongelukkige routewijziging.
Mae Sariang is een zeer rustig plaatsje aan de grens met Birma. De grens tussen Birma en Thailand wordt daar bepaald door de grensrivier de Mae Naam Salawin. We hadden die nacht comfortabel overnacht in het “Riverhouse Resort Mae Sariang”. Eigenlijk een beetje te luxe voor ons maar omdat we de nacht ervoor een zeer low budget accommodatie hadden gehad en onder zeer primitieve omstandigheden hadden geslapen moest ik mijn echtgenote beloven een betere accommodatie te zoeken. Omdat ik dus behoorlijk in het krijt stond bij haar, en na een lange autorit achter de rug vonden we gelukkig dit aangename resort.

Na het ontbijt had ik bepaald dat we via weg nummer 108 naar Chiang Mai zouden gaan reizen. De weg die onder het Doi Inthanon loopt en een stuk langs de Mae Naam Ping. Ongeveer 195 kilometer voor de boeg, door de bergen maar goed te doen in 1 dag met de auto. We waren echter nog met net op weg totdat er `file` opdoende. File in de bergen, dat kan toch niet, er moet wat aan de hand zijn. We reden langs een 50-tal stilstaande auto’s en bussen, de meesten passagiers en chauffeurs waren uitgestapt. We hebben de auto ook maar “geparkeerd” en zijn te voet naar voren gelopen. Daar werd duidelijk de reden van het oponthoud! De weg was weg! Door een complete aardverschuiving/ landslide was een stuk weg, een complete bocht van ongeveer 750 meter kompleet weg gezakt van de berg. Er was een ambulance aanwezig en hulpverleners omdat er mensen bij het puin van de weg in het ravijn lagen. De mensen werden door hulpverleners met brancards naar boven gehaald. Verder waren er inmiddels graafmachines bezig om e.a. begaanbaar te maken. Wij in conclaaf wat te doen? Mijn mening was; al die Thaise mensen staan toch niet voor niets hier te wachten? Dan kunnen wij toch ook wel even wachten? Daarbij wist ik wat het alternatief zou zijn: De enige andere weg zou via Mae Hong Song en Pai naar Chiang Mai lopen. Die weg ken ik, ik had daar een paar jaar geleden al gereden en ik vind dat een verschrikkelijke weg. 1 miljoen bochten kent die weg, daar is simpelweg geen 200 meter recht. In 2001 heb ik daar echt alles uit mij lijf gekotst zo wagenziek werd ik. Dus mijn plan stond vast; wachten. Mijn vader had echter een heel andere mening, zag ik wel hoe een puinhoop dat het was? Dat kon toch onmogelijk in afzienbare tijd worden opgeruimd? En daarbij de noodvoorziening die werd getroffen, hoe begaanbaar zou die zijn voor de aan beide zijde van het incident verzamelde opstopping van auto’s bussen en andere voertuigen. Daarbij had hij een nog zwaarwegender argument. De situatie waar we ons in bevonden was zeer onveilig. De landslide was ontstaan doordat er enorme ladingen regen was gevallen, het was immers regentijd. De grond was verzadigd van de regen daardoor zeer instabiel. Er was een zeer groot gedeelte van de weg van de berg afgezakt, maar dat wilde zeker niet zeggen dat waar we nu op stonden dat dat wel stevig was. Kortom mijn argumentatie dat die Thais ook niet voor niets stonden te wachten hield geen stand. Hij woont al lang in Thailand en gooide ook nog maar eens de efficiency van de Thais in de strijd. En toen kon ik het niet winnen. We zouden keren en de door mij gewraakte route gaan rijden. Hoe anders zijn de Thais, rustig afwachten tot wat er komen gaat, daarbij was er inmiddels voldoende interessants voor hen te zien, er waren immers tal van officials ter plekke, ook de pers had zich inmiddels gemeld en ongeluk en lijden zijn nooit te vermijden! Ik verwacht dat er snel na ons vertrek ook eetkarretjes zijn gearriveerd, zo’n grote groep wachtende is natuurlijk klandizie!

Wij wachten niet af en zijn omgekeerd naar ons startpunt Mae Sariang en daar de weg op om via Mae Hong Song naar Pai te reizen. Kijk eens op een plattegrond, vergis je niet, die weg is echt niet recht. Honderden haarspeldbochten die enkel te doorstaan zijn met veel wagenziekte tabletjes. De weg voert door een mooi maar ook gevaarlijk gebied. Het uitzicht in de bergen is geweldig en je kijkt zo naar het “magische” Birma. In dit gebied vinden veel illegale grensoverschrijdingen plaats en volgens onbevestigde berichten vinden er regelmatig berovingen plaats. De weg is lang met weinig plekjes om te stoppen voor versnaperingen ook geen regelmatige benzinestations. Maar na een lange dag rijden kwamen we in Pai aan. Ik was er in 2001 al eens geweest en wat een verandering! In 2001 was het een gek klein plaatsje als het ware een hippieontmoetingsplek met 1 weg. Nu was het veel groter geworden met echte kruispunten met zelfs stoplichten! Toentertijd woonden er in Pai een uit China afkomstige moslimgemeenschap en vormden met de verschillende bergvolkeren een bont palet mensen. Nu is Pai nog een aangename plek om te verblijven, het heeft het hippietijdperk uitgebuit en overal vind je aparte zaakjes met ongewone drankjes, eten , ecotoerisme, spirituele cursussen enz. enz. Pai is zeker een bezoek waard!